www.domogarov.unl.pl - FORUM

Ada

Bardzo dziękuje za miłe opowiadanie. Niezłą minę musiał miec Bohun, gdy zobaczył Jaremkę. Ale zupełnie nie wyobrażam sobie modlitwy Jana za Kozaka. Smile

nika

Ada

Na pewno był mu wdzięczny za uratowanie syna. Ale modlitwa? Nawet u pobożnego Jana mi sie nie widzi. Ale to Twoja wersja.

Nie przyczepię sie, że za krótko bo w tej niedługiej historii wiele sie działo.

Ale wydaje mi się, ze lepiej by było, gdyby Bohun stwierdził czy Jaremka jest synem Heleny Kurcewiczówny.
Jakoś wydaje mi sie, ze mimo usłyszenia nazwiska dawnego wroga to prędzej pomyślałby o niej i zapytał o Helene niż o Jana.

nika

Ada

Zrozumiałam Twój punkt widzenia Niko. Jan jak to Jan, ale Helena to by była bardzo miła dla Blhuna wyjatkowo za uratowanie syna. Wszak to pierworodny.

nika

Tosca

Piękne opowiadanie, niko, szczodrze posrebrzyłaś Jana w dodatku Jaremka <3 też jest bardzo realistycznie przedstawiony. Nie dziwię się, że Jurko <3 nie wdawał się w rozmowę z Kozakiem, niewiele brakowało a Jaremka byłby jego synem.

nika

Ada

nika

Ada

Moja wersja spotkania Bohuna i Jaremki.

Pierwszy dzien czerwca 1670 roku zapowiadał się pieknie. Chociaż noc jeszcze walczyła z dniem. Jeremi Skrzetuski, podporucznik husarski dostał przepustkę na swe 20 urodziny i wlasnie wracał do domu. Mlody szlachcic bardzo przypominał ojca z wyglądu, mógł podobać się kobietom. Ale oczy miał po matce. Przybrany dziadziuś pan Zagłoba czesto żartował sobie z jego "dziewczynskich oczu". Rodzice wraz z rodzeństwem mieli wyprawić huczny jubileusz. Cieszył się z tego ogromnie bo juz dawno nie widział się z rodziną. Wszyscy oczekiwali go dopiero 3 dnia miesiąca w dniu swoich urodzin, ale Jeremi postanowił zrobic rodzinie niespodziankę i zjawić się dwa dni wczesniej. Pani matka pewnie rozpłacze sie z radości, a pan ojciec poklepie go po plecach z dumą w spojrzeniu. Nie mogl się doczekać kiedy z młodszymi braćmi bedzie się mógł popróbować na szable. Najmłodsza w rodzinie była siostrzyczka, która była jego oczkiem w głowie. Na wszystko pozwalał tej 10 letniej łobuzicy.
Jaremka pospieszył konia i z uśmiechem na ustach wyjechał zza zakrętu. W ostatniej chwili zatrzymał konia bo o mało nie wpadł na drugiego jeźdźca.
Drugi mezczyzna najpierw zaklął, a potem krzyknął:
- Szczo Ty zduriw?
- Jeślić ciemno to mogę ognia skrzesać waćpanu. - rzekł Jaremka.
- A Ty odlitaj Laszku koły step baczysz.
Mlody Skrzetuski chwycił za szablę, ale przypomniał sobie nauki ojca, aby używać jej tylko w ostateczności. Więc schował ostrze do pochwy.
- Wybacz waćpan moje nieokrzesanie. Śpieszę się do domu i byłem nieuważny. Przyjmij moje gorace przeprosiny.
Jaremka wyciągnął dłoń ku mężczyżnie, lecz ten, ani drgnął. Jednak odpowiedział:
- Naprzód chcę wiedzieć z kim mam sprawę.
- Jestem Jeremi Skrzetuski pod....
Lecz młodzieniec na chwilę przerwał bo zauwazyl źywą reakcję drugiego jeźdźca. Ten niespokojnie poruszył sie w siodle. Ściągnął wodze i podjechał bliżej do chłopaka. Jego twarz wyłoniła się z mroku i oświetlało ją światło księżyca.
-....porucznik husarski. - dokończył Jaremka.
Młody Skrzetuski ujrzał przed sobą "mołojca smukłego jak topola, z obliczem smagłym, zdobnym w bujny, czarny wąs zwieszający się ku dołowi. Czoło miał watażka wysokie, na które spadała czarna czupryna w postaci grzywki ułożonej w pojedyncze" posiwiale "kosmyki obcięte w równe ząbki nad silną brwią. Nos orli, rozdęte nozdrza i białe zęby (...) nadawały tej twarzy wyraz trochę drapieżny." Wokół oczu widać było zmarszczki, które wcale go nie szpeciły, a wręcz przeciwnie. Sugerowaly tylko, że Kozak nie jest juz pierwszej młodości. Raczej był w wieku jego ojca. Może trochę starszy.
Bohun, bo to on był, przyglądał sie z uwagą młodzieńcowi. W pierwszej chwili wydawało mu sie, ze spotkał ducha. Ale nie. To był syn Heleny. I chociaż był wierną kopią ojca - jego śmiertelnego wroga - to zauwazyl, że chłopak oczy ma po matce. Starszy mezczyzna ocknął się i spojrzał na wyciągniętą reke Jaremki, ktory zaczal się niecierpliwić. Bohun chwycil dłoń chłopaka, spojrzał mu głęboko w oczy i odpowiedział:
- Pułkownik Bohun.
- Bohun? Jurij Bohun? - zapytał Jaremka.
- Ten sam chłopcze.
- Waść był rywalem mojego ojca o rękę mojej matki.
- Wiedziałeś o tym?
- Dziadziuś Zagłoba mi o tym opowiadał.
Kozak zazgrzytał ze złości na wspomnienie Zagłoby.
- Więc wiesz, że mogłem zostać Twoim ojcem, gdyby Twoja matka mnie wybrała?
- Tak. Ojciec kiedyś mi o wszystkim opowiedział. Określił waszmosc pana jako strasznego, lecz rycerskiego człeka.
- Delikatnie powiedziane. - rzekł z przekąsem Kozak. - Nie boisz sie mnie? Mogę Cię ubić. Jesteś synem mojego wroga.
- Ale też kobiety, którą kochałeś waść. - wtrącił Jaremka.
- Nadal ją kocham. Nie mogłem mieć jej, a "żadna serca nie zabrała". - Bohun westchnął. - Czy Twoja matka w dobrym jest zdrowiu?
- Tak. Dziękuję....... Już mi czas w drogę pułkowniku.
Jaremka uniósł dłoń ku głowie w geście pozdrowienia tak jak czynił to jego ojciec i ruszył do przodu.
- Z Bogiem. - rzekł Kozak.
Bohun odsunął konia, aby młodzieniec mógł przejechać. Przez chwilę patrzył za nim ze smutkiem. Gdy chłopak zniknął za wzgórzem pułkownik ruszył przed siebie.

nika

Uuuuu, Jaremka jaki wtajemniczony w życie miłosne rodziców... No widzisz, tak krzyczałaś, że Jurko o Helcię nie zapytał, że sama musiałaś to sobie napisać i pięknie Ci wyszło Very Happy

Ada

nika

Ada