www.domogarov.unl.pl - FORUM

nika

Wydaje mi się, że to byłaby jedyna szansa, by Jurko był szczęśliwy z kobietą, którą kocha. Przełknąłby tą pigułkę, jaką byłaby ciąża Heleny, zaakceptował i pokochał jej dziecko (w końcu płynie w nim jej krew) i byłby mu ojcem. Jeśli byłaby to dziewczynka, to zgadzam się, że Bohun zadbałby o jej posag, a w przypadku syna sama nie wiem, ale chciałabym, żeby zafascynowało go to, co robi Jurko, ta jazda konna, władanie szablą (wiem, że na dworze też by go tego mogli nauczyć, ale zanim trafiłby na dwór, pewnie obserwowałby Bohuna) i chciałby pójść w jego ślady.

Tosca

Ada

Wszystko co robi Bohun jest fascynujące. Tylko syn Jana musiałby byc wychowywany jak szlachcic. A co wie o tym Jurko? Nic. Pewnie nauczyłby go jeździć konno i władać szabla, ale nic ponad to. Dziecko nie mogłoby być wychowywane po kozacku.
Przyznaję wam racje, źe dla Bohuna zaakceptowanie dziecka Jana to nie problem tylko czy takie półśrodki ze strony Heleny wystarczyłyby mu? On dawałby z siebie 120%, a Helena? Byłaby tylko wdzięczna. Polubilaby go? Ale czy pokochała? Jurka trzeba kochac tak jak on to robi, a nie mniej.

nika

Ada

Tosca

nika

Ada

Tosca

Ada

nika

Ada

Zakochać, a pokochać to dwie różne sprawy. Zakochanie to zauroczenie i motylki w brzuchu. To, że Helena i Jan mieli się ku sobie z niskich pobudek nie znaczy to, że nie zakochali sie w sobie. Nie była to wielka miłość jak Bohuna, ale to było jak cos w stylu nastoletniej miłości, ktora rozpala się szybko, ale łatwo ja ugasić. On zauważył, że jest piekna i z dobrego rodu, ona, że to mlody szlachcic, który postawił sie znienawidzonemu przez siebie człowiekowi. Mało mieli czasu na poznanie sie, ale odczuwali między sobą wzajemne przyciąganie. Gdyby to był tylko ślepy upór, aby zrobić na złość Bohunowi to przez tak długą rozłąkę zrezygnowali z siebie. A Helena myślała o Janie cały czas. Skrzetuski moze nie szukał jej tak jakbym chciała, ale myślał o niej i jak tylko mógł to szukał. A mógł machnąć ręka na nią, ze trudno, ze stało sie, fajna była i szkoda, że przepadła, ale przeboleję i znajdzie inną. Ale nie. On chciał iśc do klasztoru.
Tego uczucia nie mozna porównać do gorącej i bezgranicznej milosci Jurka, ale nie moge odmówić Janowi i Helenie wzajemnej chemii.

Tosca

Uważam, że tego, co połączyło Helenę i Jana nie można nazywać miłością; zauroczeniem, oczarowaniem, fascynacją, czy jak to określiłaś „chemią” owszem , ale na pewno nie miłością. A niby po co Helena i Jan mieliby z siebie rezygnować, skoro każde znalazło to, czego szukało? To był układ na zasadzie wymiany: Ja zabieram cię od rodzinki z piekła rodem i Kozaka, którego tak nienawidzisz, a dając ci swoje nazwisko jednocześnie oddalam groźbę mezaliansu ( małżeństwo z Bohunem). Z kolei od ciebie nie wymagam nic ponad wypełnianie obowiązków żony, a nadajesz się do tego idealnie bo masz olśniewającą urodę i jesteś świetną partią więc siedź grzecznie w domu, wychowaj mi dziedziców ( im więcej, tym lepiej) i nawet nie próbuj mi się sprzeciwiać. Helena zgodziła się na to, bo zrobiłaby wszystko byle uciec od kniahini i Bohuna. Jak mówi przysłowie: tonący brzytwy się chwyta, a w przypadku Sienkiewicza ta brzytwa dodatkowo okazała się polskim szlachcicem. Gdyby Janowi naprawdę zależało na Helenie zrobiłby to, co Nikita: sam by uwolnił dziewczynę z Czarciego Jaru, a nie wyręczał się kumplami. Dla Nikity najważniejsza była Helena? Jelena; dla Jana wszystko było ważniejsze od Heleny. Nikita też bardzo często myślał o Helenie /Jelenie, gdy przebywał na Litwie, a kiedy wrócił i zobaczył, że jest mężatką, przeżył szok, ale mimo, że było mu bardzo ciężko, bo dodatkowo musiał wysłuchiwać głupich tłumaczeń Heleny / Jeleny, do klasztoru nie pognał.
Jestem przekonana, że gdyby kniaź Jarema powiedziałby Janowi: „ Zostaw tę dziewczynę, to nie jest narzeczona, dla ciebie”, albo gdyby się okazało, że ojciec Heleny jednak był zdrajcą, Jan zostawiłby ją bez mrugnięcia okiem. Tyle była warta jego „ miłość.” A klasztor? Jestem pewna, że to było tylko chwilowe, a nawet jeśli nie to jego kumple rychło przysłaliby Zagłobę, żeby Jana stamtąd podstępem wywabić i skończyłoby się tak jak w przypadku Wołodyjowskiego.
Gdybym znalazła się w takiej sytuacji jak Helena, powiedziałabym Janowi, że znam go za krótko i zbyt słabo, aby podejmować decyzję o małżeństwie. Ciekawe jaka byłaby jego reakcja? Uważam, że gdyby naprawdę mnie kochał, zrozumiałby, że potrzebuję czasu i nie chcę decydować pochopnie.

Ada