www.domogarov.unl.pl - FORUM

Ada

Dlatego napisałam, że w drodze na Sicz Skrzetuski żałował swojej decyzji. Tego , że zabrał funkcję Bychowcowi, nie zdarzył zabrać Heleny i wyzwać Bohuna, ale cofnąć się już nie mógł wiec wysłał Rzedziana z listami.
Ale z drugiej strony uratowal życie Bychowcowi bo tego Chmielnicki by nie uratowal.

W drodze Jana trawiło poczucie winy i czuł, źe popełnił błąd.

Edycja.
Czytam i aktualizuję.
Skrzetuski chociaż raz chciał wziąść permisję. Przed wyjazdem do Baru chciał dwa miesiace urlopu by ożenić się z Heleną, odwieźć do Skrzetuszczewa i trochę z nią pobyć w domu. Ale książe kazał mu poczekać jeden dzień by dać mu Tatatów od Wierszułla by bezpiecznie dojechali. Ale wyszło jak zwykle.

Tosca

Ja na razie do OiM nie zamierzam wracać, ale tę scenę pamiętam. Problem ze Skrzetuskim polega na tym, że u niego za dużo jest myślenia i gdybania a za mało działania, zwłaszcza jeśli chodzi o Helenę i konfrontację z Bohunem.

Ada

Tosca

Ja ostatnio przeczytałam OiM jakieś 3 lata temu, ale pewnie jeszcze do niej wrócę, choć nie sądzę, bym polubiła Jana, zwłaszcza mając w pamięci Nikitę, Jacka czy Jaremkę.

Tosca

Nie wiem, czy to już było, ale napiszę: Jan potrafił uszanować inny punkt widzenia. Świadczy o tym jego rozmowa z senatorem Kisielem, który opowiadał się za pokojowym rozwiązaniem sporów z Kozakami:

Jam Rusin krew z krwi, kość z kości (...) Widziałem krzywdy obu stron, widziałem swawolę dziką Zaporoża, ale i pychę nieznośną tych, którzy ten lud wojenny schłopić chcieli- cóżem miał uczynić ja Rusin, a zarazem wierny senator Rzeczpospolitej? Otom przyłączył się do tych, którzy mówili pax vobiscum, bo tak kazała mi krew, serce, bo między nimi był król-nieboszczyk, nasz ojciec i kanclerz, i prymas, i wielu innych, bom widział, że dla obu stron rozbrat to zguba. (...) Skrzetuski nie mógł dłużej tego wytrzymać, ale rzuciwszy się na kolana przed wojewodą, chwycił jego rękę i rzekł przerywanym z wielkiego wzruszenia głosem:
Jam żołnierz, inną idę drogą, ale zasłudze i boleści cześć oddawam. To rzekłszy, ten szlachcic i rycerz spod chorągwi Wiśniowieckiego przycisnął do ust rękę tego Rusina, którego jeszcze kilka miesięcy temu zdrajcą nazywał. (...).

Tosca

Ado, często narzekam na Jana, no to teraz dla odmiany przedstawię Ci tych bohaterów, którzy nie dorastają Janowi do pięt ( kolejność przypadkowa):
Jacek Boruta, Jacek Dydyński, Aleksy Zdanoborski, Adam Polanowski, Stanisław Stadnicki, a o takich typach jak Jurij Kudejar, Azja Tuhajbwjowicz, Marcjan Krzepecki, Matwiej Hryniewicz nawet nie wspominam, bo wstyd z nimi Jana porównywać. Ma swoje wady, ale tak jak oni to by się nie zachował.

Ada

Po pierwsze. Tutaj chwalimy Jana. Od obrażania go masz wiele innych miejsc na forum. Wink

Po drugie. Nie wszystkich znam. Ale proszę Cię Jacek Dydyński? Ten, który odebrał szlachciance tak samo głupiej jak Helena cnotę i zostawił ją przed ołtarzem? Ten, który wział sobie rosyjską brankę pod Moskwą na dziwkę i wykorzysywał ją. Ona się zakochała, a on z niej kpił jak ona śmiała myślec o zwiazku z nim. Nie zwracał uwagi na to, że jego pachołek jest w niej zakochany, wręcz przeciwnie. Zabierał ja ostentacyjnie do loża na jego oczach.
Jan był wierny Helenie. Nie odebrałby jej wianka przed ślubem. Też mógł podczas wizyty w Roslogach ją zbałamucić by odebrac Bohunowi. Ona by sie nie opierała.

A Aleksy? Jest najbardziej wkurzający. Jan ma za uszami, ale jest inteligentny. I mimo tego, ze sie umartwial to nie bawił sie w Hioba jak Aleksy. On sie tak lubował w cierpieniu, że porzucił Marysię.

Tosca

maddy35

To może ja się wysilę na chwalenie Skrzetuskiego :/
Ciężko mi to przychodzi. Przede wszystkim podobało mi się to, że był godnym rycerzem i nawet uśmiechnęłam się na epizod z Czaplińskim, niezły fragment:)

Ada

nika

Ada

Tosca

nika