www.domogarov.unl.pl - FORUM

Esfir

Niechaj Kapitan Fracasse doczeka się własnego tematu! Smile

To powieść historyczna, przygodowa i nieco awanturnicza, napisana przez Théophile'a Gautiera w 1863 roku, 19 lat po TM, 18 po W20lp i 13-15 po WdB.
Z ciekawostek, Gautier był Gaskończykiem, pochodził z Tarbes dokładnie tak jak Dumasowski Dart (Prawdziwy Dart wywodził się z Lupiac).
Gaskończykiem był również Baron de Signonac, tytułowy Kapitan Fracasse. Twisted Evil

Co my tu otrzymaliśmy? Akcja Kapitana Fracasse, podobnie jak TM, działa się za panowania Ludwika XIII. Młody baron de Sigognac opuścił rodzinne strony i dołączył do wędrownej trupy aktorskiej złożonej z szeregu barwnych postaci. Był tam Tyran, subretka, amant, starzec, piękna dama itp. Wink

Sigognac przybrał pseudonim sceniczny Kapitana Fracasse od miana jednej z postaci ze sztuk odgrywanych przez trupę aktorską.
Oczywiście musiał się zakochać, z wzajemnością, w pięknej Izabeli grającej role dam i niewinnych dziewoj. Razz

Wszystko byłoby niemal bajecznie i różowo, gdyby na ich drodze miłosnej nie stanął niejaki Książę de Vallombreuse! Bardzo zły, bardzo piękny, bardzo dumny i bardzo pożądliwy wobec Izabeli. Laughing

Oczywiście z mojego punktu widzenia pojawienie się Księcia było momentem zwrotnym i akcja dla mnie nabrała tempa.
W trakcie lektury pojawiła się plejada różnych malowniczych i zabawnych bohaterów typu Chiquita, Agostin, Malartic i Lampourde.
Więcej zdradzać nie będę.
Nakreślę tylko pokrótce rysopis głównego trójkąta:
Sigognac - prawy rycerz bez zmazy i skazy, nieco papierowy dla mnie, ale taki dość normalny, nie wkurzał tak jak inne "ideały". Oczywiście musiał być znakomitym szermierzem... Jednak miał ten plus, że dzielnie walczył za swoją ukochaną, nie opuścił jej w potrzebie. Prawdopodobnie to będzie kolejny faworyt Toski. Wink

Izabela - typowa romantyczna heroina, obiekt westchnień dwóch antagonistów, trochę mdła, ale miała przebłyski charakteru i stanowczości, czego brakowało np. obu Helenkom.
Vallombreuse - mieszanka Afońki i, jak Tosca słusznie zauważyła, Bogusia Radziwiłła. Miał wiele cech typowych dla moich ulubieńców, więc nic dziwnego, że trafił do ich grona. Wink

Kapitan Fracasse doczekał się wielu adaptacji filmowych, teatralnych i nawet komiksowych. Widziałam tylko film z 1961, gdzie Jean Marais zupełnie mi nie pasował na Sigognaca, a Gérard Barray zachwycił jako de Vallombreuse (Pan po prawej w moim podpisie. Wink

Nie dość, że piękny, to świetnie grał i jeszcze wyglądał tak, jak powinien był wyglądać Aramis. Nie daruję obsadzenia Barraya jako Darta w TM! Choć to bardzo dobry Dart był. Wink

)

No, zamilknę już i zapraszam do dyskusji.

Tosca

Bardzo chętnie przyłączę się do dyskusji jak tylko skończę czytać powieść. Na razie (po około 200 stronach) wybór pomiędzy dwoma głównymi bohaterami jest dla mnie równie łatwy jak między Jackiem Taczewskim ( baron de Signognac), a Bogusławem Radziwiłłem ( książę de Vallombreuse). A co do Izabeli jest to jedna z niewielu bohaterek, którą rozumiem i z którą mogłabym się utożsamić, czego z całą pewnością nie mogę powiedzieć np. o obu Helenach.
Izabela potrafiła kulturalnie, ale stanowczo odmówić księciu, gdy ten ruszył do niej w konkury oraz odesłała klejnoty, którymi próbował ją przekupić.

Tosca

Esfir

Być może takie przemiany są mało prawdopodobne, ale to nie znaczy, że nie mogą się zdarzyć. Tym bardziej, że książę otarł się o śmierć - to go nauczyło moresu i dało mu do myślenia. Już nie czuł się taki bezkarny jak kiedyś. W dodatku, gdy dowiedział się, kim jest Izabela, zupełnie przeszła mu na nią ochota - ze zrozumiałych względów, tu miał chłop zdrowe podejście. Wink

Zatem jego przemiana to dla mnie całkiem możliwa sytuacja.
Jakie miało być inne zakończenie Kapitana? Nic mi o tym nie wiadomo. Z tego, co kojarzę, Gautier od początku chciał zrobić pozytywny finał.

Z Izabelą trudno mi się utożsamić, gdyż jest papierowa, nie licząc paru chwil stanowczości. Podobnie jak obie Helenki. Zresztą rzadko kiedy zdarzają się bohaterki, które lubię, już nie mówiąc o takich, które byłyby mi bliskie. Nawet nie umiem takich wymienić. Może jedną z nich byłaby Zarzyczka z cyklu o Zbóju Twardokęsku Anny Brzezińskiej.

Tosca

Esfir

Dzięki za fragment wstępu. Jak pięknie, że Gautier wybrał bardziej optymistyczny i szczęśliwy wariant zakończenia. Smile

Podczas lektury odniosłam wrażenie, że sam pisarz miał słabość do księcia de Vallombreuse. Smile

Jego opisy fizjonomii i ciuszków oraz zachowania były znacznie bardziej obszerne niż opisy aparycji Sigognaca i Izabeli!
Nawet nie wiem, jaki kolor włosów i oczu oraz typ urody miał młody baron, zaś o księciu dobrze wiadomo, że miał czarne włosy i chyba takież oczy, plus był piękny jak marzenie. Wink

Tosca

Nie ma za co Esfir. Ja do księcia de Vallombreuse przekonałam się dopiero później, gdy przemyślał sobie to i owo, wcześniej reagowałam na niego niechęcią jak na każdego rozkapryszonego, urodziwego bawidamka, który uważa się za ósmy cud świata. Też się cieszę, że T. Gautier ostatecznie zdecydował na optymistyczne zakończenie, bo barona de Sigognac, odchodzącego z zamku bez nadziei na małżeństwo z Izabelą, gdy nie był jeszcze wiadomo, czy książę przeżyje, było mi okropnie żal.

A jeśli chodzi o aparycję barona to był brunetem o najprawdopodobniej czarnych oczach:

(...) Baron de Sigognac (...) był młodym człowiekiem liczącym dwadzieścia pięć, może dwadzieścia sześć lat, chociaż na pierwszy rzut oka można by mu dać więcej- taki był poważny i skupiony. Poczucie bezsilności, towarzyszące nędzy rzuciło cień przygnębienia na twarz barona i zważyło jej młodzieńczą świeżość. Sine obwódki otaczały jego zmęczone oczy, a chudość uwydatniała kości policzkowe. Wąsów nie podkręcał, opadały mu ku dołowi, jakby łącząc swą melancholię ze smutnym wyrazem ust. Włosy miał uczesane niedbale, czarne kosmyki zwisały mu na czoło i blade policzki. Brakiem elegancji- niezwykłym u młodego człowieka, który mógł uchodzić za przystojnego- dowodził, że zupełnie zrezygnował z podobania się komukolwiek. (...).

Ja z kolei żałuję, że nie poznałyśmy imion barona i obu książąt de Vallombreuse. To niby nic wielkiego, ale miło by było je znać.

Esfir

Tak, też było mi żal Sigognaca wtedy. Świetnie, że jednak stało się inaczej. Smile

Podobał mi się strasznie gest Izabeli i odbudowa przez nią zamku małżonka. Wspaniała niespodzianka!
Dziękuję za fragment o wyglądzie barona. Mimo wszystko jest on dość szczupły w porównaniu z Vallombreuse'm. Włosy zatem Sigognac miał czarne, ale barwy oczu nie znamy. Ciekawe jest to, że Sigognac był o parę lat starszy niż Vallombreuse.

Opisy de Vallombreuse'a:
Orestes — dajmy mu to imię, skoro jeszcze nie znamy prawdziwego — mógł mieć lat dwadzieścia, może dwadzieścia dwa. Miał bladą cerę, oczy i włosy bardzo czarne. Jego spencer z ciemnego aksamitu uwydatniał talię gibką i smukłą, krótki płaszcz tego samego koloru i z tej samej materii, obszyty potrójnym złotym galonem, zwisał mu z ramion, podtrzymywany jedwabną taśmą, której chwast spadał mu na piersi; na nogach miał miękkie trzewiczki z białej skóry rosyjskiej, a niejedna kobieta mogłaby pozazdrościć jego stopom małego kształtu i wysokiego podbicia, podkreślonego jeszcze wysokim obcasem. Po śmiałej swobodzie jego ruchów i wyniosłej pewności zachowania domyślić się było można wielkiego pana, pewnego, iż wszędzie znajdzie dobre przyjęcie, i przed którym otwierało się beztroskie życie.

Młody książę wystroił się przy tej okazji jak bóstwo, a trzeba przyznać, że był niezwykle urodziwy.
Było jednak mimo wszystko coś nieprzyjemnego w jego doskonałości. Te rysy tak delikatne, czyste i szlachetne były oszpecone jakimś rysem antyludzkim, jeżeli można tak powiedzieć. Niewątpliwie cierpienia i radości ludzi bardzo mało wzruszały właściciela tej bezlitośnie pięknej twarzy. Musiał uważać — i rzeczywiście uważał — że należy do istot wyższego gatunku.

Powiedziawszy to, puścił ramię młodego arystokraty, którego pierwszym odruchem było sięgnąć po szpadę. W tej chwili Vallombreuse mimo swej urody wyglądał bardziej groźnie i wstrętnie niż Meduza. Straszliwa bladość pokryła mu twarz, czarne rzęsy przesłoniły nabiegłe krwią oczy. Wargi z purpurowych stały się sine i białe od piany, nozdrza drgały, jakby czując krew.

Picard wyjął z garderoby i podał księciu wspaniałą szatę wenecką wyszywaną w wielkie, czarne kwiaty na złotym tle. Vallombreuse zawiązał ten strój, aby uwydatnić swą piękną talię, po czym usiadł w fotelu, przybrał minę beztroską i powiedział lokajowi:
— Możesz już prosić.

Młody książę de Vallombreuse, w czarnych aksamitach naszywanych dżetami, tonący w powodzi koronek, siedział obok swego przyjaciela, kawalera de Vidalinc, ubranego w piękny kostium z zielonego atłasu, ozdobiony złotem.

Zawsze bawią mnie te pyszne opisy. Very Happy

Pomimo urody księcia przebijała początkowa szpetota jego charakteru, a ściślej fakt, że był nienawykły do oporu. Jednak później chłopak się poprawił. Smile

Coś sporo moich ulubieńców ma czarne oczy i włosy. Żeby daleko nie szukać, Afońka, Bohun, Vallombreuse, Aramis... Podejrzana zbieżność, tym bardziej, że na żywo wolę jasne oczy i włosy u facetów. Razz

Imion barona i starego księcia faktycznie nie znamy, ale młodego już tak. Książę de Vallombreuse syn miał na imię... Hannibal! Laughing

To kanon, bo Gautier wspominał o tym pod koniec powieści.

Tosca

Esfir

Tosca

Przypomniałam sobie jeszcze jednego blondyna ( ciemnego) spośród moich ulubieńców to oczywiście Tomasz Błudnicki <3 z Crimenu.

Książę de Vallombreuse junior na początku zachowywał się tak, że musieliby mi anonsować jego przybycie jako Hannibal ante portas! Very Happy

Dobrze, że później poszedł po rozum do głowy, ale do tego potrzebny był Baron de Sigognac, który go szpadą nauczył moresu.

Esfir

Tosca

Tosca

Esfir, czy mogłabyś podać mi link do jakiejś dobrej ekranizacji Kapitana Fracasse?

Esfir

Tosco, nie wiem, czy tu można podawać linki, więc wysłałam Ci na pw.
To ta wersja z 1961, którą widziałam - z Jeanem Marais i Gerardem Barray. Smile

Marais niezbyt trafiony, ale Barray cudny.